Wspaniale, że o to pytasz. Tego typu wydarzenia nazywa się dziś rekolekcjami. Ta nazwa pewnie kojarzy ci się z przychodzeniem do kościoła przez kilka dni. Jednak może też ona oznaczać coś innego. Nie martw się, oni się tam nie modlili cały czas na kolanach, choć rzeczywiście byli wtedy bliżsi tego, co zaleca nam Jezus, mówiąc: „Módlcie się w każdym czasie” (Łk 21, 36).

Od kilkudziesięciu lat w Polsce – najpierw dzięki Ruchowi Światło-Życie, który najdłużej na wielką skalę organizuje wyjazdowe oazy rekolekcyjne – dynamicznie rośnie liczba świeckich, którzy na kilka lub kilkanaście dni wyjeżdżają z domu, by uczestniczyć w specyficznych ćwiczeniach duchowych.

Coś słyszałem, ale myślałem, że to tylko dla dzieci...

Ponad 40 lat w takich rekolekcjach uczestniczyła moja babcia. Oczywiście, nie jest to rekord.

W dzisiejszych czasach liczba i różnorodność form rekolekcji zamkniętych jest ogromna. Dzięki temu każdy i w każdym wieku może znaleźć coś dla siebie.

Co je łączy?

„Poznacie ich po ich owocach” (Mt 7, 16). Tak, uczestników rekolekcji, którzy wracają do domu, łączą wielki pokój i radość od Ducha Świętego oraz piękne „światło w oczach”. To, co niedawno ich absorbowało i denerwowało, teraz jest na dalekim planie. Ich życie stało się „nowym śpiewem”, który Pan wkłada w ich usta i ręce (por. Ps 40, 4). Najwyraźniej widać to u tych, którzy do tej pory nie żyli dla Boga, nawet jeśli w Niego wierzyli.

Piękne jest to, że niektórzy z nich nie zdają sobie sprawy z wielkości przemiany. Dzieje się tak dlatego, że odrobina świętości, którą otrzymali, zbliża ich do normalności, bo normą dla człowieka jest bycie obrazem Boga (por. Kol 1, 15).

Niewidoczne dobro przynosi widoczne owoce. Niektórzy z czasem tracą je, dlatego że nie wprowadzają w swoje codzienne wybory zasady posłuszeństwa Panu, którą z powodzeniem podejmowali wspólnie z pozostałymi uczestnikami rekolekcji. Wówczas byli wzajemnie dla siebie świadkami (por. Hbr 12, 1).

Kiedy ja mógłbym pojechać?

Kiedy tylko możesz – jedź. Nie musi to być bardzo daleko, na miejscu też są takie możliwości, choć nie przez cały rok. Dużym atutem części rekolekcji zamkniętych jest to, że można podczas nich praktykować poznawane Boże zachęty. Może się dokonać pierwsze doświadczenie życia Ewangelią.

Nie da się ukryć, że takie ćwiczenia kosztują. Potrzeba trochę czasu, pieniędzy, trudu – ale nie bardzo dużo. Owoce natomiast będą na lata i oby na wieczność. Intensywność naszego wzrostu podczas nich jest tak wielka, że nagle dostrzegamy, jak dobra to jest inwestycja. Najmądrzejsi robią, co tylko potrafią, by „biec” dalej, nie zatrzymywać się, bo metą jest dopiero pełne zjednoczenie w miłości miłosiernej z Bogiem Ojcem (por. Hbr 12, 1).

Przed zgłoszeniem się na rekolekcje warto porozmawiać jeszcze z kimś, kto zna ich różne formy i stopnie trudności, by znaleźć odpowiednie dla siebie.

Trudno mi to sobie wyobrazić...

Nie sądzę, żeby św. Mateusz czy którykolwiek z Apostołów mógł się spodziewać, co tak naprawdę go czeka, gdy dołączy do Jezusa i Jego uczniów. Przecież powtarzasz często: Jezu, ufam Tobie! Niedawno dowiedziałem się, że w Indiach każda para narzeczonych uczestniczy przez tydzień w wyjazdowej szkole miłości małżeńskiej i rodzinnej. Może i w Polsce przyjdzie czas, że każdy katolik choć raz w życiu skosztuje, jak smakują rekolekcje zamknięte. I będzie potem głosić całemu światu: „Ja zaś jestem ubogi i nędzny, ale Pan troszczy się o mnie” (Ps 40, 18), bo pozna głębiej swoją grzeszność, ale też potencjał działania w nim mocy Ducha Świętego, którego daje mu Ojciec. On zawsze chce nam dawać więcej, niż pragniemy.