Audiencja generalna, 14 kwietnia 2004 r.

1. Sekwencja paschalna podejmuje orędzie nadziei, jakie rozbrzmiewa w czasie uroczystej Wigilii Paschalnej: „Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”. Słowa te są przewodnią myślą naszej dzisiejszej refleksji, wchodzącej w pełny blasku klimat Oktawy Paschalnej.
Chrystus tryumfuje nad złem i śmiercią. Jest to radosne wołanie, które w tych dniach brzmi w sercu Kościoła. Jezus, Zwycięzca śmierci, obdarza życiem, które już nie umiera, tych wszystkich, którzy Go przyjmują i wierzą w Niego. Jego śmierć oraz zmartwychwstanie są fundamentem wiary Kościoła.

2. Opisy ewangeliczne przedstawiają, niekiedy z całym bogactwem szczegółów, spotkania Zmartwychwstałego Pana z niewiastami, które pobiegły do grobu, a potem z Apostołami. Jako naoczni świadkowie będą oni pierwszymi zwiastunami Ewangelii o Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Po zesłaniu Ducha Świętego, bez żadnych obaw, głosić będą, że w Jezusie z Nazaretu wypełniły się Pisma dotyczące obiecanego Mesjasza.
Kościół, który jest depozytariuszem tej uniwersalnej tajemnicy zbawienia, z pokolenia na pokolenie przekazuje tę prawdę ludziom wszystkich czasów i w każdym miejscu. Również w naszej epoce konieczne jest, aby dzięki zaangażowaniu wierzących rozbrzmiewało z mocą orędzie zmarłego Chrystusa, który mocą swego Ducha dzisiaj jest żywy i tryumfuje.

3. Aby chrześcijanie mogli wypełnić to zadanie, jakie zostało im powierzone, konieczne jest, aby osobiście spotkali Zmartwychwstałego i poddali się przemieniającej potędze Jego miłości. Gdy tak się stanie, wówczas smutek zamieni się w radość, lęk ustąpi przed zapałem misyjnym.
Ewangelista Jan opowiada nam na przykład wzruszające spotkanie z Marią Magdaleną, która poszła wczesnym rankiem i spotkała grób otwarty i pusty. Bała się, że ciało Pana zostało przeniesione, dlatego też płakała zasmucona. Niespodziewanie ktoś, o kim myślała początkowo, że to „ogrodnik”, zawołał ją po imieniu: „Mario!”. Poznała wówczas Mistrza - „Rabbuni” - i przezwyciężywszy szybko zakłopotanie, pobiegła natychmiast, aby z entuzjazmem ogłosić tę wieść Jedenastu: „Widziałam Pana” (por. J 20, 11-18).

4. „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja”. Tymi słowami Sekwencja zwraca uwagę na jeden z aspektów tajemnicy paschalnej, którą dzisiejsza ludzkość musi jeszcze bardziej zgłębiać. Ludzie, naznaczeni ciążącą nad nimi groźbą przemocy i śmierci, poszukują kogoś, kto może dać im spokój i bezpieczeństwo. Gdzie jednak znaleźć pokój, jeżeli nie w Chrystusie niewinnym, który pojednał grzeszników z Ojcem?
Na Kalwarii Boże miłosierdzie objawiło swoje oblicze miłości i przebaczenia wszystkim. W Wieczerniku po swym zmartwychwstaniu Jezus powierzył Apostołom zadanie zostania ministrami tego miłosierdzia, które jest źródłem pojednania między ludźmi.
Św. Faustyna Kowalska w swojej pokorze została wybrana, by głosić to szczególne orędzie światła, tak bardzo potrzebne dzisiejszemu światu. Jest to orędzie nadziei, które wzywa do całkowitego oddania się w dłonie Pana. „Jezu, ufam Tobie!” - z miłością powtarzała Święta.
Maryja, Matka Nadziei i Matka Miłosierdzia, niech uprosi nam łaskę, byśmy osobiście spotkali Jej Syna, zmarłego i zmartwychwstałego. Niech uczyni nas niezmordowanymi posłańcami swego miłosierdzia i pokoju.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE