12 września otwarto dla zwiedzających gabinet śp. o. prof. Mieczysława Alberta Krąpca OP, rektora KUL, znawcy narodowej przeszłości i propagatora polskiej kultury. Twórca Lubelskiej Szkoły Filozoficznej zakończył ziemskie życie dwa lata temu w pokoju, w którym pracował i modlił się. Dzięki Fundacji „Deo et Patriae” im. prof. Mieczysława Alberta Krąpca OP i duszpasterstwu akademickiemu, które patronowały tej pierwszej, publicznej odsłonie spuścizny o. Krąpca, można było zobaczyć zbiory książkowe śp. Ojca Profesora i przedmioty, wśród których żył. Wśród dzieł z filozofii, teologii, literatury są zbiory muzyczne, słowniki łacińsko-polskie z 1886 i 1925 r., a pokaźną półkę zajmują dzieła autorstwa właściciela gabinetu. Miejsce pracy lubelskiego uczonego, reprezentanta zakonu o głęboko zakorzenionych w przeszłości korzeniach, odwiedziło wiele osób. To grono zapowiadało dopiero rzesze, jakie przyszły do klasztoru w dniu odpustu, 14 września.
W Lublinie, gdzie ojcowie dominikanie są od lat wpisani w krajobraz miasta, widoczne jest zafascynowane urodą tego jednego z najważniejszych zakonów, rozbudowanych w linię męską i żeńską, o różnych zadaniach i charakterze, który już niemal od 800 lat „bez przerwy działa na naszych ziemiach, a dziś jakże dobitnie wyróżnia się swym dynamizmem i miejscem, zwłaszcza w świecie polskiej inteligencji, w polskim środowisku uniwersyteckim”. Przygotowania do odpustu obejmowały poza spotkaniami modlitewnymi, m.in., uroczyste nadanie imienia św. Dominika szkole przy ul. Kowalskiej. Mieszkańcy Lublina wspólnie z dominikanami, bp. Mieczysławem Cisło, prawosławnym abp. Ablem, a wcześniej z abp. Damianem Zimoniem z Katowic i ewangelicko-metodystycznym bp. Janem Ostrykiem przychodzili do bazyliki, żeby uczcić Święty Krzyż i pomodlić się przy relikwiach niesionych przez miasto w dzień odpustu w procesji. Jednak zanim relikwie niesiono przez Złotą i Grodzką na Plac po Farze, gdzie słowo podczas nabożeństwa ekumenicznego wygłosił abp Abel, wierni przygotowywali się do święta podczas rekolekcji głoszonych przez o. Ludwika Wiśniewskiego OP, uczestniczyli w uroczystych nieszporach i śpiewali z kantorem „Magnificat”.
Tajemnicą uroczystości ku czci Krzyża Świętego jest fakt, że Bóg w Jezusie Chrystusie poniósł ofiarę, by grzeszny człowiek mógł zachować życie. „Wdzięczni za to Bogu głośmy Chrystusa Ukrzyżowanego” - przypomniał abp Damian Zimoń, metropolita katowicki. Ks. Arcybiskup przyjął za hasło biskupie słowa „Głośmy Chrystusa Ukrzyżowanego”. Głosi Go załamanym ludziom na Śląsku, gdy staje wobec katastrof górniczych. Z nim na ustach przyjechał do Lublina i przypomniał, że Chrystus uniżył siebie dla nas przez wcielenie, krzyż i obecność w Eucharystii, chciał być bliżej człowieka, a my, im bliżej będziemy krzyża, tym bliżej siebie nawzajem, również w aspekcie ekumenicznym. Abp Zimoń nawiązał dialog w ramach cyklu „Debata Dwóch Ambon” z ewangelicko-metodystycznym bp. Janem Ostrykiem. Prelegenci podjęli rozważania wokół krzyża, sensu Ofiary Pańskiej i cierpienia wpisanego w życie człowieka oraz ukazali krzyż jako najważniejszy znak wiary, symbol zbawienia i nadziei. „Krzyż jest znakiem zwycięstwa życia nad śmiercią, mocą Bożą ku zbawieniu, ratunkiem człowieka. Niektórzy nie rozumieją krzyża, odrzucają, nie wierzą w jego sens, nie widzą dla znaku Chrystusa miejsca w przestrzeni publicznej - za nich należy się modlić” - podkreślili biskupi.
Podczas Mszy św. odpustowej pod przewodnictwem bp. Mieczysława Cisło, o. Tomasz Dostatni OP przypomniał, że krzyż zawiera tajemnicę, niesie cierpienie, ale i moc uzdrowienia. Zaproponował wsłuchanie się we fragmenty Pisma Świętego, w których mowa o krzyżu, m.in. w Księdze Liczb, gdzie wąż wywyższony na pustyni stał się zapowiedzią uzdrawiającej mocy Krzyża Pańskiego. „Potrzeba było wywyższenia Chrystusa na Golgocie, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał wieczne życie. Jest to światło i nadzieja dla naszej codzienności chrześcijańskiej” - mówił bp Mieczysław Cisło. Ks. Biskup, wskazując że krzyż przypomina o miłości Bożej do człowieka, podkreślił, że pamięć o tym wspomaga w cierpieniu.
Krzyż, który w Lublinie przez tydzień był przedmiotem kazań i debat, niesionym na czele procesji ekumenicznej - okazał się znakiem braterstwa, jednania i stał się pomocą w dialogu międzywyznaniowym.