Jest w książce Józefa Korzeniowskiego-Conrada W oczach Zachodu taki fragment, gdy wezwany do komunistycznej centrali w trybie pilnym agent pyta swych mocodawców od drzwi: Jakie są zadania i cele ruchu, na czele którego mam stanąć?...
Przypomniał mi się ten fragment, gdy pp. Borowski i Celiński założyli nową partie - Socjaldemokrację Polską, jeszcze zanim ta partia przedstawiła jakikolwiek program... Indagowani o ten program przez dziennikarzy przedstawiciele tej nowej, bezprogramowej formacji udzielają rozmaitych mniej lub bardziej ogólnikowych i banalnych objaśnień, z których wynika, że od SLD różnić ich będzie - „styl”. Hm... - styl. Wynika stąd, że do słownika „politycznej poprawności” przybędzie wkrótce nowe określenie będziemy mieć „: polityków stylowych”... A może nawet i to nie - może tylko „wystylizowanych”?
Więcej szczegółów, co do stylizacji nowej lewicy udziela nam sam Aleksander Kwaśniewski, o którym mówią, że jest właśnie aranżerem, stylizatorem czy po prostu organizatorem tej bezprogramowej formacji. Aleksander Kwaśniewski jest bardziej wylewny i kreśli taki mniej więcej scenariusz stylizacji: SLD wycofa z pierwszej linii swych dotychczasowych liderów, ogłosi werbunek młodych mas członkowskich; w tym czasie Socjaldemokracja Polska trochę okrzepnie, wchłonie w siebie Unię Wolności, której liderzy, jakże by inaczej - „staną na czele”. A potem - jako że dwie lewice to trochę za dużo jak na jedną scenę polityczną - obydwie wystylizowane w ten sposób formacje znów się połączą. Nowy styl polegać będzie na tym, że odtąd „polską lewicą” będą już zawiadywać wytrawni strażnicy „politycznej poprawności” z UW...
Tak zrekonstruowałem sobie plan Kwaśniewskiego z jego prasowych wypowiedzi i muszę przyznać, że jest to plan bardzo chytry. Powiedziałbym nawet, że trochę spiskowy, nawet mocno spiskowy, w każdym razie bardziej spiskowy, niż demokratyczny. No, ale wiadomo przecież, że spiski stanowią istotną część historii politycznej (ten Lenin w zaplombowanym niemieckim wagonie, przez niemiecki wywiad przywieziony do Rosji...), więc nie ma się szczególnie czemu dziwić, zwłaszcza w postkomunistycznej Polsce, gdzie wiadomo skąd służbom specjalnym wyrastają nogi. Czy ten plan wymyślił sam prezydent Kwaśniewski, czy też i on jest tu tylko, powiedzmy, „wykonawcą” - trudno orzec. Jakby nie patrzeć - gdyby ten plan powiódł się, sytuacja grosso modo powróciłaby do sytuacji sprzed 1956 r., kiedy to „na lewicy” frakcja „puławian” trzymała za twarz „frakcję natolińską”. Inna to rzecz, czy ten plan się uda: człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi...
Część SLD jednak czuje już niebezpieczeństwo „powtórnej niewoli”, próbuje wierzgać przeciw spiskowemu ościeniowi. Jedni najchętniej przepisaliby się do „Samoobrony”, inni gotowi są zaryzykować nawet wariant „dwóch lewic” z jednego pniaka. Ba! Trudny kawałek chleba, zwłaszcza że pod surową ręką nowego, brukselskiego pana...
Gdy więc demokracja na lewicy okazuje się cokolwiek sztuczna, stylizowana i odgórnie aranżowana - dziwi niedawna wypowiedź Kwaśniewskiego, który powiedział: „W Polsce nie można wprowadzić jednomandatowych okręgów wyborczych, bo nasza demokracja jest jeszcze niedojrzała”. Na podstawie wyników samorządowych wyborów prezydentów miast i burmistrzów da się prognozować z dużym prawdopodobieństwem, że oparte o jednomandatowe okręgi wyborcze, większościowe wybory do parlamentu (Sejmu) właśnie w sposób oddolny, obywatelski i samorzutny zmiotłyby ze sceny politycznej tę skorumpowaną lewicę, bez względu na „Styl”, „stylizację”, tę coraz bardziej czytelną grę pozorów. Chyba właśnie tego obawia się prezydent Kwaśniewski usiłując wmawiać nam, że „nasza demokracja jest jeszcze niedojrzała”. Nasza demokracja - czy raczej Kwaśniewski, aranżujący za kulisami „nową lewicę”?.. No i to jeszcze, że „staż demokratyczny” naszego mentora nie jest zbyt imponujący... czy nie powinien być zatem oględniejszy w swych pouczeniach, co do demokracji?
Pewien angielski komik powiedział: „Lilipuci mi nie imponują - widziałem już większych”.