VII. Zakończenie

„Światłe oczy serca”

16. Ta Adhortacja, którą skierowuję do Was w Uroczystość Zwiastowania Jubileuszowego Roku Odkupienia, niech będzie wyrazem owej miłości, jaką Kościół żywi do wszystkich członków Instytutów zakonnych. Jesteście, drodzy Bracia i Siostry, szczególnym dobrem Kościoła. To dobro staje się pełniej zrozumiałe przez rozważanie rzeczywistości Odkupienia, do czego bieżący Rok Święty stwarza stałą sposobność i błogosławioną zachętę. Rozpoznajcie więc swoją własną tożsamość i swoją godność w tym świetle. Niech - za sprawą Chrystusowego Krzyża i Zmartwychwstania - Duch Święty „da wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych”104.

O te „światłe oczy serca” Kościół prosi nieustannie dla każdego i każdej z Was, którzy już weszliście na drogę profesji rad ewangelicznych. O te same „światłe oczy serca” Kościół prosi wespół z Wami dla tylu chrześcijan, zwłaszcza pośród młodzieży męskiej i żeńskiej, aby mogli odnaleźć tę drogę, aby nie lękali się na nią wstępować, aby - również wśród przeciwnych okoliczności współczesnego życia - mogli dosłyszeć Chrystusowe „Pójdź za Mną!”105. Wy sami również o to winniście zabiegać poprzez Waszą modlitwę, a także poprzez świadectwo owej miłości, przez którą „Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała”106. Niech to świadectwo staje się wszędzie obecne i powszechnie czytelne. Niech w nim, duchowo utrudzony człowiek naszych czasów, znajduje oparcie i nadzieję. Wypełniajcie zatem Waszą posługę wobec braci z tą radością, jaka wypływa z serca, w którym zamieszkuje Chrystus. „Oby świat współczesny... przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli zgnębionych lub pozbawionych nadziei... ale od sług Ewangelii, których życie jaśniałoby zapałem, od tych, co pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa”107.

I dlatego Kościół w swojej ku Wam miłości nie przestaje „zginać kolan przed Ojcem...”108, aby sprawiał w Was „wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka”109, aby to wzmocnienie pracowało równocześnie w wielu naszych ochrzczonych braciach i siostrach, zwłaszcza młodych, w kierunku znalezienia tej samej drogi do świętości, jaką w ciągu dziejów tyle pokoleń przeszło wraz z Chrystusem-Odkupicielem świata i Oblubieńcem dusz - pozostawiając często za sobą obfity krąg światła Bożego na tle szarzyzny i mroków ludzkiego bytowania.

Do Was wszystkich, którzy idziecie tą drogą na obecnym etapie dziejów Kościoła i świata, zwraca się niniejsze gorące życzenie Jubileuszowego Roku Odkupienia, „abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest szerokość, długość, wysokość i głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą”110.

Orędzie Uroczystości Zwiastowania Pańskiego

17. W dniu święta Zwiastowania Pańskiego obecnego Roku Świętego Odkupienia składam niniejszą Adhortację w Sercu Niepokalanej Dziewicy/. Wśród wszystkich osób poświęconych bez reszty Bogu, Ona jest Pierwsza. Ona - Dziewica z Nazaretu - jest też najpełniej Bogu poświęcona, najdoskonalej konsekrowana. Jej miłość oblubieńcza osiąga szczyt w Boskim Macierzyństwie z mocy Ducha Przenajświętszego. Ona, która jako Matka nosi Chrystusa w swych ramionach, równocześnie najdoskonalej wypełnia Jego wezwanie: „Pójdź za Mną”. I idzie za Nim - Ona, Matka - jako za swym Mistrzem w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie.

Jakże uboga w noc betlejemską, jakże uboga na Kalwarii! Jakże posłuszna w czasie Zwiastowania, a potem - u stóp Krzyża - posłuszna aż do zgody na śmierć Syna, który „aż do śmierci” stał się posłuszny! Jakże oddana w całym życiu ziemskim sprawie królestwa niebieskiego z najczystszej miłości!

Jeśli Kościół cały znajduje w Maryi swój Prawzór - to jak szczególnie znajdujecie go Wy, osoby i wspólnoty konsekrowane w całym Kościele! W dniu, który przywodzi na pamięć zeszłoroczną inaugurację Roku Odkupienia, zwracam się do Was z niniejszym orędziem, aby zachęcić Was do odnowienia zakonnej konsekracji, wedle wzoru konsekracji samej Bogarodzicy.

Umiłowani Bracia i Siostry! „Wierny jest Bóg, który powołał nas do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem”111. Trwając w wierności Temu, który Jest wierny - szukajcie najszczególniejszego oparcia w Maryi! Ją bowiem Bóg powołał do najdoskonalszej wspólnoty ze swoim Synem. Niech Ona, Panna wierna, będzie też Matką Waszej ewangelicznej drogi. Niech pomoże Wam doświadczyć i okazać wobec świata: jak nieskończenie wierny jest sam Bóg!

Wyrażając te życzenia, błogosławię Wam z całego serca. W Rzymie, u św. Piotra,
dnia 25 marca 1984,
w Jubileuszowym Roku Odkupienia,
w szóstym roku Pontyfikatu.
Jan Paweł II, papież

1. Por. Mt 7, 14.

2. Ps 130 [129], 7.

3. 2 Kor 11, 2.

4. Por. Mt 18, 20.

5. Por. Mt 19, 21; Mk 10, 21; Łk 18, 22.

6. Mk 10, 21.

7. Mt 19, 21.

8. J 3, 16.

9. 1 P 1, 18.

10. 1 Kor 6, 20.

11. 1 Kor 6, 19-20.

12. Mt 5, 48.

13. Por. Kpł 19, 2; 11, 44.

14. Ef 5, 1-2.

15. Iz 40, 22.

16. Por. Mk 8, 35; Mt 10, 39; Łk 9, 24.

17. Mt 19, 21.

18. Por. Mt 6, 19-20.

19. Mt 6, 21.

20. Por. Mt 19, 27; Mk 20, 21; Łk 18, 22.

21. Por. J 14, 26.

22. Mt 19. 16.

23. J 15, 16.

24. 1 J 4, 10.

25. SOBÓR WAT. II, Dekr. o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis, 5; por. także Dokument do spraw Zakonników i Instytutów Świeckich, „Istotne elementy” (31 maja 1983), 5 nn.

26. Rz 6, 3-4.

27. Rz 6, 6.

28. Rz 6, 11.

29. Por. Ef 4, 22-24.

30. Iz 43, 1.

31. Mt 19, 21.

32. Ps 135 [134], 4.

33. J 17, 19.

34. Rz 12, 1.

35. Hbr 10, 5. 7.

36. Rz 12, 1.

37. Ps 73 [72], 25-26.

38. Ps 16 [15], 2. 5.

39. Por. Pnp 8, 6.

40. Por. Łk 20, 38.

41. 2 Kor 5, 17.

42. Por. Mt 7, 1.

43. Łk 6, 35.

44. Por. Mt 5, 40-42.

45. Por. Łk 14, 13-14.

46. Por. Mt 6, 14-15.

47. Rz 8, 19-21.

48. 1 J 2, 15-17.

49. Por. Rdz 1, 28.

50. J 17, 15.

51. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis, 5.

52. 2 Kor 5, 17.

53. Flp 2, 6-7.

54. Mk 8, 34; Mt 16, 24.

55. Flp 3, 8-9.

56. 2 Kor 4, 16.

57. Mt 19, 12.

58. Mt 19, 11.

59. Por. 1 Kor 7, 28-40.

60. Por. 1 Kor 7, 38.

61. 1 Kor 7, 32.

62. 1 Kor 7, 34.

63. Por. Łk 20, 34-36; Mt 22, 30; Mk 12, 25.

64. 2 Kor 8, 9.

65. Mt 5, 3.

66. Por. Ef 3, 9.

67. Mt 19, 21; por. Mk 10, 21; Łk 18, 22.

68. Por. Mt 6, 33.

69. Łk 6, 20.

70. Mt 5, 3.

71. Flp 2, 6-8.

72. Rz 5, 19.

73. SOBÓR WAT. II, Dekr. o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis, 1.

74. Mysterium iniquitatis: por. 2 Tes 2, 7.

75. J 4, 34.

76. J 5, 30.

77. J 8, 29.

78. J 6, 38.

79. Ps 40 [39], 8-9; por. Hbr 10, 7.

80. Łk 22, 42; por. Mk 14, 36; Mt 26, 42.

81. Por. PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelica testificatio, 6: AAS 63 (1971), 500.

82. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis, 14.

83. Hbr 13, 17.

84. Mk 10, 45.

85. Łk 1, 38.

86. J 10, 17.

87. Por. Łk 22, 32.

88. Flp 1, 9-11.

89. Rz 5, 5.

90. Por. 1 Kor 7, 7.

91. Rz 8, 2.

92. Rz 8, 13.

93. Rz 12, 2.

94. Por. KPK, kan. 669.

95. Por. Mt 28, 19.

96. Kol 3, 3.

97. Mt 5, 16.

98. J 13, 35.

99. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis, 15.

100. Ga 6, 2.

101. Rz 13, 10.

102. Mówi o tym wyraźnie Kodeks Prawa Kanonicznego w odniesieniu do dzialalności apostolskiej: por. kan. 675, § 3.

103. Ef 5, 25.

104. Ef 1, 18.

105. Łk 5, 27.

106. 1 J 4, 12.

107. PAWEŁ VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi, 80: AAS 68 (1976), 75.

108. Por. Ef 3, 14.

109. Ef 3, 16.

110. Ef 3, 17-19.

111. 1 Kor 1, 9.