Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem te znane już chyba w całej Polsce billboardy – z łonem w kształcie serca i zamkniętym w nich nienarodzonym dzieckiem, zachwyciła mnie przejrzystość komunikatu i prostota przekazu, przed którym nic tylko uklęknąć. Z tych mniejszych i większych plakatów bije świętość, bo życie jest święte. W duchu podziwiałem też inicjatorów akcji i to, jak bardzo kochają życie; ile, także w sensie materialnym, są dla niego w stanie poświęcić – zgodnie z tym, że życie jest warte każdej ceny. Brakuje nam w przestrzeni takich znaków sacrum. Pewnie gdyby było ich więcej, inaczej przebiegałyby nasze dyskusje lepiej wyglądałoby nasze życie.

Gdy pierwszy raz usłyszałem i zobaczyłem w przekazach telewizyjnych oraz w mediach elektronicznych filmiki pokazujące osoby, które były rozwścieczone i zrywały te plakaty, zasmuciłem się bardzo. Zadałem sobie pytanie: jak wielka musi być w sercach tych osób nienawiść do wszystkiego, co święte, że nie odpuszczają nawet takiemu niewinnemu obrazkowi. Nie potrafię sobie wyobrazić, w czym im przeszkadzał i w jaki punkt schorzałej duszy musiał uderzyć, żeby wywołać aż taką nienawiść. Zło, które objawia się w kontekście świętości, przeraża tym bardziej.

Przeczytałem w jednej z gazet, ile kosztowała ta kampania oraz ile za te pieniądze można by wykarmić dzieci, i było mi na duszy jeszcze smutniej, bo miałem wrażenie, że ta druga strona sporu to po prostu beton. Zaraz przyszła mi na myśl postać Judasza, który mówił tak samo.

Kiedy słyszę wezwania do dialogu, do rozmowy, do pokoju, to przypominają mi się właśnie te obrazy i słowa, które zarejestrowałem wyżej. Ogarnia mnie bezradność i zastanawiam się, jak rozmawiać z nieskrywanym już środowiskiem o mentalności tyrana i despoty. To jest po prostu niemożliwe, bo tam żadnej woli rozmowy, zrozumienia nie ma. Tam jest tylko ślepa siła.