Piotr Lorenc: Proszę przybliżyć naszym czytelnikom czym jest Diakonia Wyzwolenia Ruchu Światło-Życie?
Ks. Paweł Kurczab: Zacznę od tego, że diakonia jest miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie. Rezultatem formacji podstawowej członków ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz ruchu i wspólnot lokalnych. Diakonia Wyzwolenia Człowieka jest jedną z dróg służby w Ruchu Światło-Życie na rzecz wyzwolenia człowieka z nałogów społecznych, zwłaszcza z alkoholizmu, a także z wszelkiego rodzaju uzależnień i nałogów, które uwłaczają ludzkiej godności. Do tego jako diakonia jesteśmy powołani, aby podejmować zadania mające na celu wspieranie i promowanie życia w wolności, bez lęku. Temu służy ewangelizacja, post od alkoholu i modlitwa.
Kto może być członkiem diakonii? Ilu jest ich obecnie?
Członkiem diakonii może być osoba formująca się w Ruchu Światło-Życie, która jest po II lub III st. Oazy Nowego Życia lub Oazy Rodzin, która należy do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Do naszej diakonii mogą przynależeć też sympatycy, czyli osoby, które pragną wspierać nas w podjętych działaniach. Obecnie nasza wspólnota składa się z kapłana odpowiedzialnego, dwóch małżeństw i osób z oazy młodzieżowej.
W lutym rozpocznie się peregrynacja ikony krzyża. Skąd pomysł na to i jak będzie wyglądać peregrynacja?
W Ruchu Światło-Życie przeżywamy rok pod hasłem: „Wolni i Wyzwalający”, gdzie centralną uwagę kierujemy w stronę dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Tak więc, z inicjatywy RŚŻ powołano akcję, tzw. sztafetę modlitewną Krucjaty, gdzie specjalnie przygotowana ikona krzyża peregrynuje po diecezjach. Stąd i my, jako Ruch Światło-Życie Diecezji Sosnowieckiej, postanowiliśmy włączyć się w tę inicjatywę. Chcąc tym samym obudzić ducha wyzwolenia, nie tylko w naszych wspólnotach, ale też w parafiach, gdzie będzie możliwość przyjrzenia się dziełu Krucjaty, zjednoczenia w modlitwie, czuwania, a także złożenia deklaracji abstynencji. Owa ikona przypomina krzyż franciszkański, gdzie obok Chrystusa znajdują się patroni KWC. Peregrynujący krzyż będzie przekazywany w wybranych parafiach w Dąbrowie Górniczej, Sosnowcu i Olkuszu. W planie, w zależności od parafii, będzie Eucharystia, czuwanie bądź inne nabożeństwo. I jeszcze jedno – w ciągu tygodnia krzyż będzie nawiedzał domy rodzin z kręgów Domowego Kościoła przynależne do poszczególnych parafii.
– Ceremonie wielkopiątkowe nie są żałobnymi obrzędami, lecz corocznym zaproszeniem, abyśmy przybliżali się nie tyle do narzędzia męki Jezusa, ale do Niego samego i przez to mieli udział w Jego miłości – powiedział w Wielki Piątek abp Wacław Depo. Metropolita częstochowski przewodniczył Liturgii Męki Pańskiej w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Częstochowie.
– Nasze dzisiejsze zgromadzenie w imię Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i prawdziwego człowieka jest podobne do odkrycia wewnętrznego światła wiary, w którym rozważamy historię Wielkiego Piątku z Jerozolimy. Dziś przeżywamy jej własne uobecnienie i zbawienie – wskazał w homilii duchowny.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Dzisiaj w Niepokalanowie odszedł do Domu Ojca o. Stanisław Maria Piętka, jeden ze współtwórców Niepokalanowa Lasku w jego obecnym kształcie.
O. Piętka był franciszkaninem konwentualnym, duchowym synem św. Franciszka i św. Maksymiliana Kolbe, byłym gwardianem klasztoru w Niepokalanowie i wieloletnim prezesem Zarządu Krajowego Rycerstwa Niepokalanej. Świadectwem swojego życia i miłości Boga, Maryi i drugiego człowieka zawsze pomagał przybliżać się ku Niepokalanej, którą kochał i był przez całe swoje życie całkowicie Jej oddany, szerząc nabożeństwo do Matki Bożej w całej Polsce.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
