Kiedy patrzymy na docierające z Francji obrazy, które pokazują wielomiesięczną już determinację „żółtych kamizelek”, powinniśmy zdawać sobie sprawę, że istotą ich protestu nie jest ten czy inny postulat socjalny. Nawet nie deklarowana najgłośniej niechęć do prezydenta Emmanuela Macrona, który tak zaczarował wyborców w kampanii. I nawet nie żal, że Francja wyraźnie przegrywa rywalizację gospodarczą z Niemcami. Najważniejsze w tym proteście jest poczucie, że od dekad głos ludzi nie ma znaczenia. Mogą wybrać lewicę, liberałów czy miejscowych „konserwatystów”, ale nic to nie zmienia w ich życiu w sprawach najważniejszych. Miliony imigrantów jak zalewały kraj, tak nadal zalewają. Islam jak poszerzał swoje wpływy, tak poszerza. Homoseksualiści jak byli wywyższani, tak są nadal.

Bez względu na wyniki kolejnych wyborów wszystko kręci się w ten sposób, że rodowitym Francuzom żyje się coraz trudniej, a ich frustracja narasta. Zafałszowany polityczną poprawnością język, skrajnie zideologizowane media i faktyczna cenzura w sprawach cywilizacyjnych nie pozwalają nawet na wyrażenie, wyrzucenie z siebie żalu i złości. Stąd właśnie żółtokamizelkowy wybuch złości, a nawet agresji. Zauważmy – co może niepoprawne politycznie, ale prawdziwe – że wśród protestujących są wyłącznie biali ludzie z rdzennie francuskich rodzin. Grupa nadal opisywana w mediach jako uprzywilejowana, klasowo wywyższona, mająca obowiązki troski o kolejne „mniejszości”, a w rzeczywistości znacząca coraz mniej.

Najgorsze w tym mechanizmie wieloletniego upośledzania rodowitych Francuzów na rzecz kolejnych mniejszości jest to, że nie wiadomo, jak go przełamać. W systemie demokratycznym powinna nastąpić korekta – ale jak jej dokonać, kiedy każda partia proponująca cokolwiek innego niż dominujący nurt natychmiast jest redukowana przez establishment do „faszyzmu” i „nazizmu”? Jak się zorganizować, kiedy na nielicznych odważnych natychmiast zaczyna się polowanie z nagonką? Trudne. Może w ogóle niemożliwe. Tym bardziej że i umysły ludzkie przez wieloletnią propagandę są wyprane. Obowiązują kalki: Kościół katolicki to zło, warunkiem bycia tolerancyjnym jest zniszczenie własnej kultury, każdy ma prawo wejścia do naszego domu i robienia w nim, co tylko sobie zażyczy.

Dlatego obserwując polską scenę polityczną, pamiętajmy, jaką wartością jest to, że wciąż mamy jeszcze prawdziwy, a nie udawany wybór. Może nie taki, jak byśmy sobie wymarzyli, ale dający przełożenie na nasze życie. Czy problemy demograficzne rozwiązywać, otwierając się na imigrację islamską, czy może wspierając polskie rodziny? Czy własność narodowa w gospodarce ma znaczenie? Czy zgadzając się na obecność w Unii Europejskiej, naprawdę zgodziliśmy się na faktyczną likwidację państwa polskiego, rozpuszczenie go w masońskiej magmie, czy jednak wchodziliśmy do wspólnoty wolnych państw? Czy nasze chrześcijańskie dziedzictwo to wielki dar, o który musimy dbać, czy chwast do wyplenienia wedle tęczowych wzorów?

Nasza debata aż iskrzy od starć, pytań, a nawet kłótni. Lubimy na to narzekać. Ale powtarzam: mamy jeszcze wolność nieskrępowanej rozmowy. Możemy jeszcze wybierać. Możemy bronić naszej ojczyzny. We Francji i w wielu innych państwach zachodnich to już jest niemal niemożliwe.

Michał Karnowski
Publicysta tygodnika „Sieci” oraz portalu internetowego wPolityce.pl