Z Watykanu

Spotkanie z Franciszkiem

Pociąg dzieci

Papież Franciszek spotkał się 9 czerwca br. z ponad 500 dziećmi, które przyjechały do Watykanu w ramach akcji: „Pociąg dzieci”. Ojciec Święty odpowiadał na pytania, które dotyczyły początków jego życia i tego, jak został papieżem. Na zakończenie spotkania Franciszek zwrócił się do dzieci z prośbą, aby pamiętały o swoich korzeniach. – Nie zapominajcie nigdy o swoich pierwszych nauczycielach ani o szkole, bo to są korzenie waszej kultury – wyjaśnił.

Celem inicjatywy „Pociąg dzieci”, podejmowanej przez Papieską Radę ds. Kultury i Kolej Włoską, jest ofiarowanie dzieciom żyjącym w trudnych warunkach dnia radości oraz zwrócenie uwagi na problemy społeczne. W tym roku do Watykanu przyjechały dzieci z biednych przedmieść Mediolanu i Rzymu, z dzielnic znajdujących się na obrzeżach tych miast, stąd temat spotkania brzmiał: „Mali podróżnicy, wielcy architekci. Przyjazne miasto”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

KAI

Audiencja Generalna

Społeczny wymiar bierzmowania

Podczas audiencji ogólnej 6 czerwca br. Ojciec Święty kontynuował cykl katechez o sakramencie bierzmowania. Wskazał na jego wymiar społeczny. – Nikt nie otrzymuje bierzmowania tylko dla siebie, lecz aby współpracować w duchowym rozwoju innych.

Reklama

Udzielany przez biskupa znak pokoju, kończący obrzęd bierzmowania, wyraża kościelną komunię z biskupem i ze wszystkimi wiernymi. Zobowiązuje on bierzmowanych do budowania komunii kościelnej oraz współpracy z tymi, którzy się od nas różnią, wiemy bowiem, że wspólnotę chrześcijańską buduje się przez różne i wzajemnie uzupełniające się bogactwa.

KAI

Watykan – Niemcy

Brak zgody na decyzję niemieckich biskupów

Papież Franciszek nie przyjął w obecnej formie ustalonych przez większość niemieckich biskupów wytycznych w sprawie przyjmowania Komunii św. przez niekatolickich współmałżonków. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary abp Luis Ladaria Ferrer napisał do przewodniczącego Konferencji Episkopatu Niemiec kard. Reinharda Marxa, że dokument zawiera wiele nierozwiązanych problemów znacznej wagi. Podkreślił, że Papież doszedł do wniosku, iż „dokument nie dojrzał jeszcze do publikacji”.

Prefekt Kongregacji Nauki Wiary podkreślił, że kwestia, czy niekatoliccy współmałżonkowie mogą przyjmować Komunię św., dotyczy Kościoła jako całości i ma wpływ na stosunki ekumeniczne z innymi Kościołami i wspólnotami kościelnymi. Wskazał też na odpowiednie regulacje Kodeksu prawa kanonicznego, którego kan. 844 mówi, że sakrament może być udzielony tylko wiernym katolikom.

KAI

Ojciec Święty do Polaków

Pozwólcie się prowadzić Duchowi

Serdecznie pozdrawiam polskich pielgrzymów. Drodzy bracia i siostry, przybyliście w pielgrzymce do grobów Apostołów Piotra i Pawła. Ich świadectwo uczy nas, że ewangelicznymi błogosławieństwami „możemy żyć tylko wtedy, gdy Duch Święty przenika nas całą swoją mocą i uwalnia nas od słabości egoizmu, lenistwa czy pychy” („Gaudete et exsultate”, 65). Pozwólcie się prowadzić Jego mocy, abyście i wy byli błogosławionymi posłańcami Chrystusowej Dobrej Nowiny. Niech Pan wam błogosławi!

RV
Audiencja generalna, 6 czerwca 2018 r.

Wstęp do modlitewnika

Spowiedź prowadzi do świętości

Reklama

We wstępie do książki swego zmarłego przed 6 laty przyjaciela – ks. Giacoma Tantardiniego Papież daje kilka praktycznych rad odnośnie do sakramentu pokuty. Zachęca do dobrej spowiedzi: „Kto się dobrze spowiada, ten staje się świętym” – przypomina, cytując powiedzenie swego przyjaciela. Franciszek napisał wprowadzenie do szóstego wydania książki ks. Tantardiniego, stanowiącej zbiór najprostszych modlitw tradycji chrześcijańskiej. Nosi ona tytuł: „Kto się modli, będzie zbawiony” i po raz pierwszy została opublikowana w 2001 r. Wydanie z 2005 r. zostało opatrzone wstępem kard. Josepha Ratzingera.

Pierwszy raz w historii

Świecki rektorem Lateranum

Po raz pierwszy w liczącej 245 lat historii Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego jego rektorem został – z nominacji papieża Franciszka – człowiek świecki. 57-letni prof. Vincenzo Buonomo był dotychczas kierownikiem studiów doktoranckich na Wydziale Prawa Cywilnego tej uczelni.

Przez 8 ostatnich lat funkcję rektora pełnił bp Enrico dal Covolo. Jego poprzednikami byli m.in.: abp Rino Fisichella (2002-10), kard. Angelo Scola (1995 – 2002), kard. Umberto Betti (1991-95).

Z Twittera papieża Franciszka

Miłość do Chrystusa to nie powierzchowne uczucie, ale postawa serca, która wyraża się w takim życiu, jakiego On chce.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan