Paweł Kmiecik: – Niedawno parafia archikatedralna Świętej Rodziny w Częstochowie przeżywała jubileusz 100-lecia. Ksiądz był w tej parafii proboszczem przez 3 lata, a został powołany na to stanowisko z parafii pw. św. Brata Alberta w Zawierciu...

Ks. prał. Jan Niziołek: – W parafii pw. św. Brata Alberta byłem 18 lat. Można powiedzieć, że w tamtej parafii osiągnąłem wiek dojrzały, aby przejść do parafii archikatedralnej pw. Świętej Rodziny w Częstochowie. To wielkie wyróżnienie być proboszczem w archikatedrze, która jest matką wszystkich kościołów w archidiecezji. Jest takie piękne zawołanie młodzieżowe Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży – „Gotów”. Skoro była taka potrzeba i taka wola Arcybiskupa Metropolity, który jest ojcem archidiecezji, ojcem wszystkich kapłanów, to poszedłem tam.

– Co z tych 3 lat Ksiądz Proboszcz najbardziej zapamięta?

– Mam wielką satysfakcję, bo oprócz duchowych dzieł, których dokonuje każdy ksiądz, czyli prowadzenie ludzi do Pana Boga, udało mi się zostawić w archikatedrze piękny ślad. Z inicjatywy Arcybiskupa Metropolity i przy jego wsparciu, po załatwieniu wszelkich formalności konserwatorskich i wielu innych udało się rozpocząć i kontynuować remont generalny kaplicy Najświętszego Sakramentu wg projektu prof. Czesława Dźwigaja z ASP z Krakowa. Ten remont powoli dobiega końca, odnowiona kaplica jest darem Arcybiskupa, który jest pierwszym gospodarzem archikatedry.

– Jak to było w dniu powrotu do Zawiercia?

– Dekret o mianowaniu mnie proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła wszedł w życie 1 lipca 2017 r. i wtedy, 4 lipca, tu przyjechałem. Spotkanie było bardzo miłe, z księżmi, którzy tu pełnią posługę: ks. Andrzejem Witkiem, ks. Adamem Dróżdżem, ks. Stefanem Leśniewskim i z osobami świeckimi – takie momenty zapadają w pamięci i w sercu na zawsze. To przejście odbyło się po tym, jak ks. Andrzej Przybylski, tutejszy proboszcz, został nominowany biskupem pomocniczym naszej archidiecezji. Nie ukrywam, że przychodzę z entuzjazmem w to środowisko, które jest mi znane.

– Udało się ponownie zaaklimatyzować?

– W pierwszych dniach mojego pobytu wziąłem się za remont Kuchni św. Antoniego dla ubogich. Ten remont był konieczny, bo od czasu założenia kuchni 30 lat temu przez ówczesnego proboszcza ks. prał. Piotra Miklasińskiego nie było w niej gruntownego remontu. To zadanie zlecił mi mój poprzednik bp Andrzej Przybylski, kiedy odchodził stąd, także wsparł materialnie te prace remontowe, które udało nam się wykonać przez dwa miesiące i 20 września bp Andrzej Przybylski poświęcił kuchnię. Korzysta z niej kilkadziesiąt osób z całego miasta – każdego dnia od poniedziałku do soboty tutaj mają gorący posiłek. Kiedy byłem proboszczem w parafii św. Brata Alberta, starałem się rozważać często jego słowa: „być dobrym jak chleb”. To znaczy wychodzić do drugiego człowieka, zwłaszcza tego, który z różnych przyczyn doświadcza różnorodnej biedy, nawiązać z nim kontakt, porozmawiać, przywitać się, podać rękę, poznać go po imieniu, dać mu strawę, by nie odszedł od drzwi plebanii głodny, odrzucony, pogardzony, ale też podnieść go na duchu, dać mu nadzieję. Bogu dziękuję, że mam szczęście być proboszczem w parafii, która prowadzi to dzieło miłosierdzia. Drugie bardzo, bardzo ważne miejsce w tej parafii to Kaplica Wieczystej Adoracji.

– W zawierciańskiej bazylice jest pewien osobisty akcent dla Księdza Proboszcza. Jednym z wikariuszów jest ks. Andrzej Witek, który dorastał w parafii pw. św. Brata Alberta w Zawierciu.

– Pan dawał taką łaskę, że w czasie tych moich 18 lat proboszczowania zawsze w tamtej parafii były powołania kapłańskie i zakonne, i tak jest do dzisiaj – jest dwóch alumnów w Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie. Oczywiście to nie jest moja zasługa, moją zasługą jest raczej to, że starałem się niczego nie popsuć, ale to Pan daje powołanie i to też zasługa gorliwych księży wikarych, którzy na przestrzeni minionych 18 lat pięknie tam pracowali z dziećmi, z młodzieżą, ministrantami, to zasługa wspaniałych rodziców tych księży. Ksiądz Andrzej jest moim wychowankiem, a jego rówieśnikiem jest ks. Mateusz Ociepka, wikariusz św. Zygmunta w Częstochowie. Obaj byli wzorowymi, wyróżniającymi się ministrantami, miałem łaskę od Boga towarzyszyć im w drodze do Chrystusowego kapłaństwa.

– Jakim miejscem doświadczeń i pracy duszpasterskiej dla Księdza Proboszcza jest Zawiercie?

– Od samego początku, od pierwszej Mszy św. w niedzielę byłem zbudowany dobrą frekwencją na niedzielnej Eucharystii, liczbą osób spowiadających się i życzliwością ludzi. Jedno z pierwszych miłych doświadczeń – to spotkanie z rodzicami dzieci, które przygotowują się do Pierwszej Komunii św., patrzę na ich twarze i w ich szczęśliwych oczach niejednokrotnie rozpoznaję osoby, które ok. dwadzieścia lat temu przygotowywałem do Pierwszej Komunii św. Staram się być blisko ludzi, nosić ciągle ich sprawy w swoim sercu, wieczorem chodzę myślami po ulicach i modlę się za parafian, bo – jak uczy nas papież Franciszek – „Pasterz powinien pachnieć owcami”.

Ks. prał. Jan Niziołek – proboszcz parafii pw. św. Brata Alberta w Zawierciu w latach 1996-2014, a przez następne 3 lata – proboszcz bazyliki archikatedralnej pw. Świętej Rodziny w Częstochowie. Od kilku miesięcy ponownie .w Zawierciu