Gawłuszowicka parafia 26 kwietnia świętowała 800 lat istnienia. Punktem kulminacyjnym obchodów był jubileuszowy odpust ku czci św. Wojciecha. Uroczystościom przewodniczył bp Krzysztof Nitkiewicz. Eucharystię koncelebrowali kapłani pracujący przed laty w parafii Gawłuszowice oraz księża z sąsiednich miejscowości pracujący w diecezji sandomierskiej i tarnowskiej. W uroczystości, oprócz licznie zgromadzonych parafian oraz gości z sąsiednich wspólnot, modlili się parlamentarzyści i władze samorządowe wszystkich szczebli. Obecni byli zaprzyjaźnieni Węgrzy z Bugyi z ks. Tiborem Ország oraz z parafii Sződliget z ks. Jerzym Urbaniakiem salwatorianinem oraz Emilem Lakatosz, którzy stoi u początku kontaktów parafii Gawłuszowice z parafiami węgierskimi.
W homilii ks. Jacek Beksiński, głoszący misje ludowe przygotowujące parafian do tych uroczystości, powiedział: – Dziękując Bogu za dar wielkiego dziedzictwa, które widać wyraźnie w parafii Gawłuszowice można zapytać, co stanowiło zasadniczą podstawę dla ludzi żyjących na tej ziemi. Odkrywam, iż dwie rzeczywistości budowały i podtrzymują tutejszą wspólnotę – to „godność” i „praca”. Godność dziedziczy się po ojcach. Jako chrześcijanie cieszymy się wielką godnością, godnością dzieci Bożych. Drugą rzeczywistością jest praca, ale praca nad wiernością Bożemu prawu i wiernością tradycji ojców – podkreślał Kaznodzieja.
Na koniec Mszy św. Ksiądz Biskup zachęcił kapłanów i wiernych, by pielęgnowali miłość do Kościoła i do parafii. – Ta miłość do sióstr i braci w Chrystusie, wyraża się w trosce o powołania kapłańskie. Bóg nieustannie je wzbudza, ale wielu boi się pójść za głosem powołania. Inni je odrzucają lub zwlekają z podjęciem decyzji. Przyczyn tego zjawiska jest z pewnością wiele w samym Kościele i poza nim. Zamiast narzekać i szukać winnych, powinniśmy wykorzystywać każdą okazję, aby wspierać i pielęgnować powołania. My, kapłani, musimy „płonąć” wypełniając naszą posługę. Rodzice, dziadkowie i wychowawcy mają dawać młodym przykład zdrowej, żywej wiary, ucząc ich odpowiedzialności i poświęcenia. Jeżeli zauważymy, że ktoś rozważa możliwość wstąpienia do seminarium, albo posiada ku temu predyspozycje, decydującą rolę będzie miała zachęta ojca i matki, kapłana, czy katechety. Jednocześnie, wszyscy powinniśmy modlić się w intencji powołań i powołanych. Nie ustawać w tej modlitwie, która podoba się Bogu i przemienia w pierwszej kolejności nasze serca – podkreślał Biskup Ordynariusz, który po Eucharystii dokonał poświęcenia figury św. Jana Pawła II.
Całość uroczystości transmitowała Katolicka Telewizja Serbinów z Tarnobrzega.
Wrocławska parafia św. Maurycego ma szczęście do dobrych duszpasterzy, zarówno przed wojną, jak i po 1945 r. Najbardziej znanym z nich jest ks. Paul Peikert, proboszcz w latach 1932-1946, dzięki któremu powstał dziennik „Kronika dni oblężenia Wrocławia 22 stycznia – 6 maja 1945”
Urodził się 1 października 1884 r. w Langendorf (dzisiejszy Bodzanów w powiecie nyskim). Studiował teologię i 20 czerwca 1910 r. otrzymał z rąk kard. Georga Koppa święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Wiązowie, Jaworze, Wrocławiu (parafia św. Henryka), Grodkowie, podwrocławskich Żernikach. W Sobięcinie koło Wałbrzycha w 1920 r. po raz pierwszy został proboszczem, a w 1932 r. spośród 100 kandydatów został wybrany proboszczem parafii św. Maurycego. Od początku swojej posługi prowadził dziennik parafii. Na pewno nie przypuszczał, że przyjdzie mu opisywać najtrudniejszy okres dziejów historii Wrocławia i jego mieszkańców. Wrocław został ogłoszony twierdzą już 25 sierpnia 1944r., jednak do początku 1945r. nic nie zapowiadało tego, co przyniosły następne miesiące. 13 lutego rozpoczęło się oblężenie Festung Breslau, które trwało do 6 maja. 20 stycznia wydano rozkaz opuszczenia miasta przez ludność cywilną, 6 lutego dowództwo twierdzy kazało opuścić Wrocław wszystkim duchownym. Wśród tych, którzy się sprzeciwili, był ksiądz Paul Peikert. Wydarzenia, których był świadkiem opisywał w swoim dzienniku. Dzięki tym zapiskom możemy się dowiedzieć, że już 18 lutego na cmentarzu przykościelnym pochowano pierwszego żołnierza SS. W 1947 r. ekshumowano z tego terenu 74 ciała żołnierzy i 67 cywilów. 15 marca ksiądz Peikert odprawił Mszę św. dla 3 tys. robotników przymusowych w obozie pracy Clauzewitz Schule (dzisiaj Zespół Szkół Elektrycznych i Elektronicznych) przy ul. Hauke Bosaka. Byli to głównie Polacy, ale też Ukraińcy, Czesi, Węgrzy, Serbowie, Bułgarzy i Francuzi. Kościół przez długi okres szczęśliwie unikał zniszczeń. 3 marca pocisk artyleryjski zniszczył sygnaturkę. Jednak bez większych uszkodzeń kościół przetrwał do Wielkiej Soboty. Wtedy jeden z pocisków zniszczył część dachu i wszystkie szyby. Dzieło zniszczenia dokonało się w Niedzielę i Poniedziałek Wielkanocny. W wyniku burzy ogniowej wypaliła się wieża. Ostatnia bomba spadła na kościół 15 kwietnia. Zniszczenia były na tyle duże, że nie mógł być użytkowany po zakończeniu wojny. Pierwszą Mszę św. po wojnie ks. Peikert odprawił w kościele Bonifratrów 6 czerwca. W 1946 r. ks. Peikert wyjechał do Bredenborn w Westfalii. Do śmierci w 1949 r. był wikarym w tamtejszym kościele parafialnym. Jego dziennik, wydany po wojnie pod tytułem „Kronika dni oblężenia Wrocławia 22 I – 6 V 1945”, stał się cennym dokumentem źródłowym, pozwalającym odtworzyć przebieg tamtych wydarzeń.
- Przecież każdy z was, górników, pracuje bardzo ciężko nie dla samej pracy. Nie zjeżdżacie na dół tylko ze względu na samych siebie. Wykonując swoją ciężką pracę dajecie nadzieję - mówił abp Andrzej Przybylski w czasie uroczystości barbórkowych na terenie KWK „Wesoła” w Mysłowicach.
W kopalnianej cechowni zgromadzili się górnicy oraz ich rodziny i pracownicy kopalni. Homilię skierowaną do górniczej braci abp Andrzej Przybylski rozpoczął od przypomnienia, że każda Barbórka to wielkie święto górników, w czasie którego wiele osób przypomina sobie o ich ciężkiej i niebezpiecznej pracy. - Popłynie dziś z pewnością dużo słów w stronę polskich górników, wiele gratulacji, życzeń, wiele modlitw. Pewnie też dzisiaj będzie sporo obietnic. Będzie też dużo gorących dyskusji nad przyszłością naszego górnictwa. Ale na dzisiejszy dzień sam Pan Bóg kieruje do was jedno bardzo ważne życzenie i jedną bardzo ważną prośbę. Kieruje to życzenie przez słowa proroka Izajasza: „Złóżcie nadzieję w Panu na zawsze, bo Pan jest wiekuistą skałą" - mówił abp Przybylski.
Fenomen francuskiego kina religijnego wreszcie zobaczą polscy widzowie. Głośny film „Najświętsze serce” („Sacré Coeur”) – produkcja, która we Francji stała się sensacją i nieoczekiwanym przebojem box office’u – wejdzie do polskich kin 20 lutego 2026 r. Dystrybutorem jest Rafael Film.
„Najświętsze serce”, wyreżyserowane przez Sabrinę i Stevena Gunnell, zaskoczyło francuską branżę filmową już w pierwszym tygodniu wyświetlania: uzyskało najlepszy od 2021 r. wynik liczby widzów na jedno wyświetlenie. Mimo skromnego budżetu i braku znanych nazwisk film przyciągnął tłumy – przed kinami ustawiały się kolejki, a widzowie opuszczali seanse głęboko poruszeni. Dodatkowej rozgłosu dodały kontrowersje: zakaz ekspozycji plakatów w metrze i na dworcach czy odwołanie seansów w Marsylii tylko zwiększyły zainteresowanie publiczności. W kilka tygodni film obejrzało ponad 400 tys. widzów.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
