Bóg stworzył nas mężczyznami i kobietami, powołując do bycia „jednym ciałem” (heteroseksualne małżeństwo), by „być płodnymi i zaludniać ziemię” (Rdz 1, 27-28). To jest Boża koncepcja i Boży porządek wpisany w naturę od początku stworzenia. Stróżem tej koncepcji jest Kościół.

Pismo Święte nie pozostawia złudzeń: homoseksualizm – jako niebędący w stanie zapewnić prokreacji i trwania rodzaju ludzkiego – jest sprzeczny z naturą. Co więcej, już w Księdze Rodzaju czytamy o wydarzeniach w Sodomie i Gomorze. Pośród „bardzo ciężkich występków” tamtejszych mieszkańców to właśnie ich homoseksualizm był dla Boga najbardziej odrażający (por. Rdz 18, 20). Stąd nazywamy go „grzechem sodomskim”. W Księdze Kapłańskiej czyny homoseksualne także są surowo zakazane: „Nie będziesz obcował z mężczyzną tak, jak się obcuje z kobietą. To jest obrzydliwość!” (18, 22). Potępienie homoseksualizmu jest powtórzone również na kartach Nowego Testamentu. Św. Paweł wprost stwierdza, iż homoseksualiści czynni, podobnie jak inni grzesznicy, którzy nie chcą się nawrócić, ryzykują wieczne potępienie: „Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą (...) nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6, 9-10).

Jak dotąd, hipotezy o genetycznych uwarunkowaniach homoseksualizmu (istnienie „genu gejowskiego”) nie znalazły naukowego potwierdzenia. Najczęstszą przyczyną homoseksualizmu – według większości psychologów – są nieprawidłowe relacje pomiędzy rodzicami dziecka, całkowita lub emocjonalna absencja jednego z rodziców (najczęściej ojca) oraz – jak w przypadku Andrew – doświadczenie traumatycznych zranień w dzieciństwie. Potrzebna jest zatem fachowa pomoc terapeutyczna, stąd niezrozumiała jest decyzja WHO z 1993 r., wykreślająca homoseksualizm z międzynarodowego rejestru chorób (czyli także terapii). Przypadek Andrew i jego „coming out” od homo– do heteroseksualizmu, do szczęśliwego małżeństwa i ojcostwa zadaje kłam tezom gender– i homolobbystów, przekonanych, iż „coming out” możliwy jest tylko w drugą stronę. Andrew Comiskey daje świadectwo, że można w życiu odnaleźć swoją właściwą tożsamość seksualną, potrzeba tylko odpowiedniej psychoterapii, życzliwego ludzkiego wsparcia oraz otwarcia się na Chrystusa – Boskiego Terapeutę.

Kościół, wierny Bogu, potępia czyny homoseksualne (jako niemoralne i grzeszne), lecz nie potępia homoseksualistów! Jezus bowiem „nie przyszedł powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mt 9, 13). Same skłonności homoseksualne nie są grzechem, gdyż wynikają z wielu – często niezależnych od człowieka – czynników. Stanowią one swoiste wyzwanie, z którym homoseksualista musi się zmagać, podobnie jak każdy człowiek codziennie powinien zwalczać złe predyspozycje, które w sobie odkrywa. Obiektywnie jednak predyspozycja homoseksualna pozostaje moralnie nieuporządkowana. Kościół zaleca w Katechizmie, by do homoseksualistów odnosić się „z szacunkiem, współczuciem i delikatnością” (nr 2358). Nie wolno ich dyskryminować w słowach, czynach czy ustawodawstwie, co nie stoi w sprzeczności z ograniczeniem – dla dobra wspólnego – korzystania przez nich z pewnych praw (np. prawa do adopcji dzieci, zatrudnienia jako trenera sportowego, dopuszczenia do święceń kapłańskich). Osoby o niemożliwej do zmiany skłonności homoseksualnej są wezwane do życia w czystości i celibacie (KKK 2359).

* * *

Ks. Arkadiusz Olczyk
Wykładowca teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym oraz Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie, sędzia diecezjalny Sądu Metropolitalnego, członek Komisji Bioetyki przy Okręgowej Izbie Lekarskiej w Częstochowie. Autor książek i artykułów.