Papież św. Jan Paweł II, w bulli „Inacrnationis misterium” na pierwszym miejscu wśród szczególnych znaków będących świadectwem wiary i wspomagających religijność chrześcijańskiego ludu wymienia pielgrzymkę, która uświadamia nam ludzką kondycję wędrowania. Wskazuje tam na jej biblijne źródła i stwierdza, że żywą kroniką pielgrzymowania jest historia Kościoła. „Pielgrzymka zawsze była ważnym wydarzeniem w życiu chrześcijan, przybierając w kolejnych etapach różne formy kulturowe. Jest symbolem indywidualnej wędrówki człowieka wierzącego śladami Odkupiciela: jest praktyką czystej ascezy i pokuty za ludzkie słabości, wyraża nieustanną czujność człowieka wobec własnej ułomności i przygotowuje go wewnętrznie do przemiany serca. Przez czuwanie, post i modlitwę pielgrzym postępuje naprzód drogą chrześcijańskiej doskonałości”.

Należy zauważyć, że zjawisko pielgrzymowania, współcześnie widziane również jako pewna odmiana praktyki religijnej, w wymiarze Kościoła powszechnego przeżywa gdzieś od lat 70. XX wieku swój nowy renesans. To jest również dostrzegalne w specyfice lokalnych Kościołów w Polsce. Trzeba jednak zaznaczyć, że w naszym kraju pielgrzymki zawsze były i są czymś żywym, a nawet w jakiś sposób w wielu wspólnotach wyznaczają rytm życia parafialnego w sensie ogólnym, czy też częstotliwość prywatnych praktyk pobożnościowych poszczególnych wiernych. Położenie nacisku na życie duchowe bardziej podkreśla proces i sens „duchowej drogi” oraz „duchowego pielgrzymowania” niejako wzwyż, ku świętości.

Właściwie to wszystkie większe religie świata znają zjawisko pielgrzymowania gdyż w swej istocie jest to fenomen powszechnie dostrzegalny już w starożytności pogańskiej. „Hinduiści wędrują do wielkich świątyń i do rzeki Ganges, buddyści nawiedzają miejsca usytuowane na skrzyżowaniach dróg, gdzie ukazywane są relikwie albo rzeczy przypominające oświeconych, mahometanie udają się do Mekki lub Jeruzalem, chrześcijanie nawiedzają również Jeruzalem, Rzym czy inne święte miejsca”.

Wprawdzie „Bóg jest obecny w równej mierze we wszystkich miejscach na ziemi, tak że cały świat może uchodzić za „świątynie” Jego obecności”, to jednak „przestrzeń może przechowywać znaki nadzwyczajnych zbawczych interwencji Boga”. Wszystkie miejsca, do których chrześcijanie pielgrzymują, mają własną historię, lecz pomimo tej indywidualności każdego sanktuarium, da się jednak odnaleźć pewne ich stałe elementy. Miejsca uważane za święte, w których na różny sposób objawiła się i wciąż działa tajemnicza moc Boga, wchodzą niejako na stałe w ludzką historię i tradycję przekazywaną przez pokolenia. One są związane z pragnieniem spełnienia się nadziei człowieka i szukaniem właśnie w tych „świętych miejscach” Boskiej pomocy. Bezpośrednie powody powstania tych miejsc mogą być różne: od otrzymania „właśnie tutaj” łaski objawienia lub oświecenia od samego Boga, od Maryi lub od świętych, poprzez doznanie „właśnie tutaj” łaski uzdrowienia, uratowania życia czy nawrócenia, aż do charakterystycznej obecności „właśnie tutaj”, w danej świątyni: grobu, relikwii, rzeczy, figur lub obrazów związanych z osobami Jezusa Chrystusa, Matki Bożej, świętych proroków, apostołów, męczenników albo wyznawców.