Każdy czas niesie ze sobą określone i niepowtarzalne okoliczności. Warunki te są zawsze na miarę człowieka, który w nich żyje. Oczywisty staje się fakt, że każdy duszpasterz, chcąc by jego przekaz dotarł do odbiorców, musi żyć i głosić na miarę czasu, w którym żyje.

Poszukiwanie koncepcji

Być księdzem. Początkowo zdawało mi się, że nic prostszego. Określona misja, zbiór wytycznych do jej realizacji i otrzymane „pole do popisu”. Okazuje się jednak, że duszpasterzowanie wymaga zadania sobie trudu poszukiwania koncepcji realizacji swojej duszpasterskiej misji. O ile konkretna parafia i jej specyfika narzucają poniekąd jakieś sposoby postępowania, o tyle docieranie do konkretnych ludzi musi opierać się na jakiejś koncepcji. Po początkowym okresie pracy w mojej parafii zdałem sobie sprawę z faktu, że docieranie do człowieka musi się odbywać na płaszczyźnie, którą oboje będziemy rozumieć.
Skąd zaczerpnąć wzorzec? Nie trzeba daleko szukać, wystarczy przyjrzeć się bliżej Jezusowi i Jego działaniu. Odkrywczym było dla mnie, że to co Jezus robił najczęściej, to „bycie z ludźmi”. W każdym momencie ich życia towarzyszył im. Był obecny na weselu, pogrzebie, przy dzieciach, na ucztach, wśród żebraków - po prostu wszędzie: żył życiem ludzi. Uważam, że dziś pilnie potrzeba, by księża żyli z ludźmi. Konkretnie chodzi o to, by unikać izolacji i tworzenia „dwóch światów”. Świat jest jeden. Pewnie, że można narazić się na takie czy inne zarzuty, ale przecież Jezusowi często wypominano, że zadaje się z celnikami, grzesznikami, cudzołożnicami. Św. Paweł pięknie ujmie to w stwierdzeniu: „stałem się wszystkim dla wszystkich, by pozyskać przynajmniej niektórych”. Koncepcja stała się oczywistą - być z ludźmi.

Proces komunikacji

Może to zabrzmi banalnie, ale porozumiewamy się w dużej mierze przy pomocy języka. Posługa słowa, „stara jak świat” zdaje się być trochę niedocenianą. Zauważyłem, że jako ludzie chcemy słuchać o tym, czym aktualnie żyjemy. Jest przecież tak wiele frapujących nas okoliczności, że jakiekolwiek próby ich podejmowania spotykają się z zainteresowaniem. Uczestnicząc w życiu można bardzo łatwo wyłowić tematy, które mogą stać się nośnikiem Słowa. Potem należy tylko odnaleźć łącznik pomiędzy nimi a nauką Jezusa i ukazać go. Osobiście traktuję posługę Słowa jako priorytetową, choć zdaję sobie sprawę, że głoszenie nie do wszystkich dociera.

Nie wszyscy słuchają kazań

Dotarcie do ludzi nie chodzących do kościoła jest trudnym zadaniem. Próbując znaleźć drogę, szczególnie do młodych postanowiłem początkowo wykorzystać lekcje religii. Myślę, że stanowią one dobrą i często jedyną szansę dotarcia do tych wszystkich, którzy z kościołem w kontekście praktykowania wiary mają niewiele wspólnego. Młodzież chętnie chłonie tematy ją interesujące, choć nie zawsze chce odnajdywać konkluzje, które ukazują obecność Boga w życiu człowieka. Jest jednak katecheza miejscem spotkania, które może, a nawet powinno zrodzić relację pomiędzy duszpasterzem a młodzieżą. Relacja taka jest dobrą okazją do nawiązania kontaktów, które w dalekiej perspektywie mogłyby ukazać ową nić pomiędzy przyrodzonym a nadprzyrodzonym. Podczas pracy w szkole zorientowałem się, że by dotrzeć do moich uczniów, muszę stać się ich przyjacielem.

Konieczność zainteresowania

Każdy człowiek ma w sobie coś, czym wzbudza zainteresowanie a nawet podziw innych. Od lat zajmuję się sportem, konkretnie sztukami walki. Pamiętam, jakie na mnie robiły wrażenie treningi w wykonaniu instruktorów - ich sprawność, wytrzymałość. Postanowiłem założyć sekcję sportową w ramach szkolnego SKS. Ku mojemu zaskoczeniu zainteresowanie młodzieży było duże. Po jakimś czasie wyłoniła się grupa, która zmagania ze sobą potraktowała na poważnie. Uważam, że sport uczy wytrwałości, konsekwencji, ascezy i dyscypliny. Uczy też podmiotowego spojrzenia na drugiego człowieka i pokory wobec siebie. Wszczepianie tych wartości z czasem pozwala na poruszenie głębszych tematów, doprowadzając do pochylenia się nad owym łącznikiem przyrodzoności z nadprzyrodzonością. Ponadto przebywanie ze sobą, szczególnie kiedy stwarza możliwość poznawania się na co dzień, daje szansę ukazania młodym ludziom innego życia.

Częste bycie razem

Właśnie świadomość ukazywania innego życia przez przebywanie ze sobą motywuje mnie do innego rodzaju przedsięwzięć. Od jakiegoś czasu organizuję obozy sportowo-rekreacyjne dla dzieci i młodzieży. Realizując te zadania, współpracuję z wrocławską Caritas. Od tego roku zaangażowałem się w prace Hufca ZHP w Oławie w charakterze kapelana. Od nowego roku szkolnego planuję przedsięwziąć formę współpracy polegającą na ukazywaniu w wartościach skautingu wartości zbliżających człowieka do Boga na drodze spotkań z harcerzami.

Konieczność spotkań

Po spotkaniu osoby z osobą zawsze pozostaje coś. Staram się wykorzystać każdą okazję do spotkania, czy to w duszpasterstwie akademickim, czy na treningu, na obozie harcerskim, zbiórce ministranckiej, na wycieczce, zabawie - wszędzie. Uważam, że żyć z ludźmi to przebywać z nimi - po to by ukazać tę cienką, aczkolwiek odwieczną nić pomiędzy tym co nadprzyrodzone - Bogiem a tym co stanowi przyrodzoność w życiu człowieka.